Ben, “Mehmet Şimşekçi” değilim…
Döviz faiz üzere “kağıt ekonomisinden” yana değilim…
Epeyce sıkıştırılan Erdoğan global piyasalara inanç vermek için Mehmet Şimşek’e tekrar misyon verdiğini bilmeyen yok sanırım. Bu bahis üzerinde yazmayacağım. Mevzuyu şuraya getirmek istiyorum:
Erdoğan olmadığını görünce, vazgeçiyor.
Kılıçdaroğlu ise ne görüyor, ne de vazgeçiyor.
İkili ortasında fark bu…
***
Günlerdir düşünüyorum:
Bunca başarısızlığa karşın Kılıçdaroğlu niye genel başkanlıktan çekilmiyor?
Bu derece taktiksel adımlar ile zorlamasının sebebi ne? Birtakım satırlarımı “ayıp olur” diye daima siliyorum. Bir koltuğa-makama bu derece yapışmayı anlayamıyorum.
Madem bu kadar mevki sahibi olmak istiyordu, cumhurbaşkanlığına inatla aday olup, kendini niye riske attı?
Samimi olarak yazıyorum, üzülüyorum. İleride neler olacağını, tarihe nasıl geçeceğini hiç düşünmüyor mu?
Bismark’ın kelamıdır:
-Politika cambazlığına giren kişi, iradesine dikkat etmelidir; zira siyaset karakteri bozar!
İnanın Kılıçdaroğlu’nu tanıyamıyorum artık.
Bakınız:
Çıkar çatışmalarının alanı siyaset kurumu, özünde ahlâk ağırdır. Ve, dağıtılacak kaynağın olduğu her yerde yozlaşma riski kaçınılmazdır. Bu nedenle siyaset ile çıkarcılık günümüzde sıklıkla yan yana görülmektedir.
Siyasetle ahlâkı ayıranlar, ikisinden de bir şey anlamamışlar demektir. İşte bunu bildiğinden Kılıçdaroğlu koltuğunu korumak için “yerel seçim kartını” açmadı mı?
Yani diyor ki, “yerel seçim ulufesi dağıtarak koltuğumda otururum!”
Yani diyor ki, “siyaset aracılığıyla çıkarına kavuşmak isteyenler beni desteklesin.”
Yani diyor ki, “Ben bedel ödemem.”
Baksanıza:
Onca başarısızlığa karşın CHP’de suskunluk sarmalı var. Çabucak her hususta çekinmeden konuşanlar, “her türlü itirazın üssü” parti, Kılıçdaroğlu’nun koltuğa yapışması konusunda sessiz. Kılıçdaroğlu’nun tüm enerjisini evvel cumhurbaşkanlığı adaylığına ve artık de makamı vermemeye harcadığını kimse görmüyor mu?
Ne diyeyim artık, ne yazayım. Utanmak dışında elden ne gelir? Siyasi gücü ellerinde tutanlar bilgeliği sevene kadar bu meseleler bitmeyecek!
***
Düşünüyorum da:
Yoksa, yanılıyor muyum?
Yoksa, sıkıntı hiç kişisel değil mi?
Yoksa, koltuğa yapışma salt bir strateji mi? Altında bilinmeyen bir emel/istek mi var? Nedir bu siyasal kurnazlığın emeli?
Başta Almanya olmak üzere Batı merkezli CHP-HDP ittifakı mı kuruluyor? Bu üstü örtülü bu politik stratejiyle Aleviler, PKK gölgesindeki HDP saflarıyla buluşturulacak? “Alevi videosunun” derin manasını yazdım bu köşede…
Bugünlerde HDP’de neler olduğunu takip ediyor musunuz: Kandil’in son görüntülerini, Demirtaş’ın istifa çıkışını, HDP eş liderlerinin istifa demeçlerini, partinin bölüneceğine dair haberleri vs. Öteki olgular yok mu? Neyse, neyse…
***
Bir sefer daha anladım ki:
Siyasette yükselmenin sırrı, kanaatkâr görünüp muhteris olmak!
Yakınınızdaki siyasilerde bunu görmek, buna katlanmak ve onlar ismine utanmak inanın çok yıpratıcı.
Kendi mahallemdeki palavra üzerine inşa edilmiş aldatıcı siyasetlere ve kurnaz siyasetçilere tanıklık etmek ruhumu yordu. Son seçim sürecinden bitkin düştüm. Temelsiz kelamlara, sahte yüzlere katlanmak hakikaten ıstırap verici.
Baksanıza: CHP’deki tepkisizliğe ne demeli? Milyonlar kaygıyla-korkuyla oy verdi, umut besledi. Beşerler “kesin kazanıyoruz” diye aldatıldı. Seçimden sonra idareden tek kişi bile özür dilemedi. Hiç mi birinizin sorumluluğu yok büyük kaybedişte? Bu nasıl aymazlıktır?
Artık yazmak istemiyorum, zira arbede etmek istemiyorum.
Kuşkusuz yorgunluk geçer, kızgınlık geçer ancak kırgınlığımın geçeceğini hiç sanmıyorum.
Bana bir mühlet müsaade edin. Umarım bayramdan sonra görüşürüz.
Ve sizler de büyük oyunu görün lütfen.
Soner Yalçın